Bezoekje aan Bhaktapur

Niet ver van Kathmandu, zo'n 20 km ten zuid-oosten, ligt Bhaktapur. Een stadje met een heel mooi gerestaureerde, oude binnenstad, met veel prachtige tempels, pleinen etc. in de zogenaamde Newari stijl.
De oude binnenstad wordt redelijk verkeersvrij gehouden: natuurlijk zijn er locals op hun motoren, en diverse voertuigen voor aan- en afvoer van goederen.  Maar toch is het een verademing ten opzichte van de drukke straten van Kathmandu!
Ik wilde naar een specifiek guesthouse in Bhaktapur (daarover later meer), en zo wie zo om daar weer eens rond te lopen, en een nachtje te slapen.
Die 20km was natuurlijk een prima afstand om op de fiets af te leggen! Vooral als je aan de noordkant van het vliegveld KTM verlaat, dat is de leukste route. Onderaan Pashupatinath langs, eerst een stukje naar het oosten langs de Bagmati rivier. Op en onder de heuvel van Pashupatinath (waar de lijkverbrandingen plaatsvinden) woont een grote apenkolonie, die 's ochtends fijn bij de rivier aan het spelen en wassen is:

Even verderop moest ik aardig klimmen om het dal van de Bagmati uit te komen, en daarna is er een vrij uitgestrekt gebied met veel landbouw en kleine dorpjes.

Opvallend is dat in dit gebied, en ook boven Kathmandu zelf, veel grote roofvogels tegenkomt. Deze zit te loeren op een lekker hapje veldmuis.......

Ik vond vrij gemakkelijk de weg naar Thimi, en daarna Bhaktapur.
Midden in het prachtige oude gedeelde ligt het guesthouse Heart of Bhaktapur. Het bijzondere aan dit guesthouse is dat het gekoppeld is aan een kindertehuis (met inmiddels 2 huizen) voor gehandicapte kinderen. Met de inkomsten van het guesthouse kunnen allerlei zaken voor de kindertehuizen bekostigd worden. Inmiddels biedt het guesthouse ook werk aan enkele van de kinderen die inmiddels volwassen zijn.
Je kunt meer info vinden over dit guesthouse op:
www.heartofbhaktapur.com.np  en over het kindertehuis op: www.suvadra.com  Het geheel heeft een beetje Nederlands tintje: een van de oprichters van het tehuis is de Nederlandse Joyce, en ook veel van de vrijwillgers in het tehuis en guesthouse zijn Nederlands.
Het was een heerlijke plek om aan te komen naar het fietstochtje. Lekker ruime, lichte en schone kamer, met balcon en uitzicht:

En vanaf het dakterras (waar je 's ochtends heerlijk in de zon ontbijten kan):

In de middag ben ik eerst eens naar de kapper gegaan! Het was hoog tijd, en tegenover de supermarkt zat de herenkapper, die Joyce me aanraadde (zij gaat daar ook altijd, en heeft maar iets langer haar dan ik). Het was een gezellige drukke boel, volop kinderen en Nepalese mannen. Die zijn overigens flink ijdel hoor: ik heb bij meerdere mannen gezien dat er na de knipbeurt met een tandeborstel en bakje zwarte verf een en ander bijgewerkt werd!  Maar er was al snel een stoel beschikbaar, en mijn grijze hoofd werd vakkundig met kam en grote schaar in model gebracht. Wat mij betreft had er nog iets meer afgemogen, maar ze zijn toch erg voorzichtig! Na het knippen was het tijd voor de gebruikelijke massage van hoofd, nek, schouders, rug en armen. Ik heb het hele scala gehad en dat beviel me zeer. Zeker dat fietsen levert bij mij vastzittende schouders, rug en nek op, dus deze massage kwam als geroepen. Ik geloof dat mijn kapper uiteindelijk zo'n anderhalf uur bezig was met knippen en massage! Terwijl ik in Amsterdam na maximaal 20 minuten weer buiten sta.....
Daarna heerlijk rongeslenterd in Bhaktapur, in de namiddagzon. Hier wat sfeerplaatjes:

En terug in het guesthouse een schitterende zonsondergang vanaf het dakterras:

De avond beloofde ook nog veel goeds: Joyce had gevraagd of ik ook mee ging eten met haar en diverse Nederlandse en Vlaamse vrijwilligsters. Dat werd weer eens volop Nederlands praten, en ook genieten van de live muziek die ze in dat restaurant hadden. Een unieke situatie in Bhaktapur, waar anders volgend Joyce geen drol te beleven is.

Geen wonder dat de meiden dan ook allemaal erg uitgelaten waren:

Zo zonder flits zou je bijna denken dat we in een ander soort gelegenheid waren......:

En de muziek was absoluut van goed nivo: veel oude rockers en ook wat Nepali pop.
Uiteindelijk gingen we zelfs de dansvloer op!

Na een goede nachtrust en prima ontbijt, ben ik de volgende ochtend weer teruggereden naar Kathmandu. Dit keer langs de zuidkant van het vliegveld, wat inderdaad een minder leuke, maar wel snellere route was dan de heenweg.
Niet dat ik echt haast had, maar ik wilde wel op tijd terug zijn voor de gebruikelijke zaterdagmiddag Hash.
Deze vond plaats aan de zuidkant van Kathmandu, en had een mooi afwisselend parkours rondom (weer!) de Bagmati rivier. Deze rivier kronkelt om en door heel Kathamndu heen, dus er is vrijwel geen gebied waar de de Bagmati niet tegenkomt. Het was deze keer zelfs ook een aardig afstandje: ruim 12km; goed voor mijn voorbereidingen voor de Annapurna 50.
Minder goed in de voorbereidingen was dat ik op zondag onderuitgegaan ben. Stom gevallen tijdens een bedoelde lange duurloop met loopmaatje Hiroto, in het Nagarjun Parc. Ik tilde gewoon mijn benen niet hoog genoeg op.... De schade valt mee, wat verwondingen aan mijn handen, en een kapotte en beurse linkerknie.... Na de val ben ik wandelend terug gegaan naar onze fietsen, en heb zo de knie wel soepel kunnen houden. Vandaag voelt ie al weer helemaal normaal aan!

Hash weekend en de halve marathon

Dit wordt wel een hardlopersbericht hoor...!
Al vrijdagmiddag vertrokken we naar Hatauda, een plaats tussen de 80 en 130km ten zuiden van Kathmandu. Hoeveel kilometers, dat hangt af van welke weg je neemt! Wij namen de"kortere" weg, die deels nog onverhard is. Ik kon meerijden met Juanita (Colombiaanse), Andreas (Duitser) en hun 2 dochters van 7 en 9. Dat was een gezellige boel op de achterbank, met meiden die nu al 3 talen spreken, en ook al aan het Nepalees begonnen zijn. Dat is trouwens geen uitzondering: de kinderen van al die expats in Nepal zitten meestal op een internationele, dan wel de Britisch School. Hun ouders hebben vaak verschillende nationaliteiten, en dientengevolge spreken de kinderen al meerdere talen! Zijn ook erg vroeg wijs.... dat is nu nog leuk, maar ik dacht stiekum ook wel even: wat zullen dat een elitaire betweters worden.........
Maar goed, het kunnen zeker ook nog steeds leuke kinderen/pubers/volwassenen blijven, hoop ik dan maar!
De reis was voor mij erg leuk omdat ik eens via een andere route de Kathmandu vallei uitging. Eerst wat mooie bergruggen over, en uiteindelijk kom je dan in een flink lager gelegen gebied. Hetauda ligt aan 3 rivieren, en ons resort lag aan een van deze rivieren, de Rapti. Toen we door Hetauda reden kreeg ik een soort kerstgevoel: afgelopen week was de conventie van de grootste Maoistische partij hier geweest. De vele groene bomen waren nog volop getooid met rode vlaggen! En Nepalezen houden niet van een beetje zuinig wat versierselen aangaat!
Even buiten Hetauda lag het Life Cycle Resort, (gewoonlijk gericht op mountainbiken), een prachtige plek, als een soort oase! Het schijnt een ouder farmhouse te zijn, wat inmiddels verbouwd is voor dit soort aktiviteiten. Je kunt er ook kamperen (deed ik) en er zijn diverse kamers in het farmhouse, en gebouwen daaromheen. Hier wat indrukken:  het farmhouse zelf:

Bij het farmhouse een echt zwembad met relax mogelijkheden:

Mijn knalgroene tentje:

Er werd natuurlijk het nodige gegeten en gedronken, maar we kwamen vooral voor het hardlopen.

Op zaterdag was de route uitgezet door Trouble en Keeled, en op zondag door Apple en Yogi. By the way: ik heb nog geen Hash naam gekregen, moet nog even geduld hebben!

Het was een bijzonder gebied om doorheen te rennen: steeds een relatief vlak gebied van enkele kilometers, en dan een flink steil stuk (meestal bos!) omhoog naar het volgende plateau. Op de plateaus waren dan de dorpjes, landbouw grond etc. Heel afwisselend, en vaak verrassend! Ineens daal je sterk af naar een rivier waarvan je het bestaan niet op die plek verwacht had.

Hier wat voorbeelden van steil omhoog:

En dan de vlakke stukken: hier langs een irrigatiekanaaltje:

En op zondag hadden we een tussenstop met Raksi (Nepalese sterke drank!) en Alusoep (aardappel)

Voldoende beestenboel:

En de mooie rivier Rapti:

Nog even speciaal voor Martin: zo zien dus de sporen van papiersnippers er uit:

Op zondag hadden we het geluk dat het na de loop nog flink zonnig was, dus de pool werd goed gebruikt:

Later hoorde ik dat het in Kathmandu vrijwel de hele dag geregend had! Dat merkten we op de terugweg ook al goed: zelfs zware hagel toen we de bergruggen moesten oversteken. Het was daar zo koud dat de hagel bleef liggen, en een witte waas over de bergen zichtbaar was.

Eenmaal in Kathmandu was het gelukkig iets warmer, maar wel ongelooflijk nat! En ik had nog een fietstochtje van de ene naar de andere kant van Kathmandu voor de boeg....... Ik heb de verleiding weerstaan om dan maar een taxi te nemen... een beetje Hollandse pakt toch gewoon de fiets! Daar begrepen de Colombiaans-Duitse meiden helemaal niets van......

Het was weer een nieuwe ervaring: in het donker met zoveel water uit de lucht en op straat door deels ook onverlichte wijken (loadshedding!). Ik bedacht me steeds: wat jammer van al dat regenwater......

Ik wilde ook zeker mijn fiets thuis hebben staan, omdat de volgende ochtend vroeg de halve marathon was.

Op de fiets ben je onafhankelijk van de tijd die het duurt met ander vervoer, en hoef je geen extra tijd in te bouwen; dat bevalt me beter.

Maar het was hoe dan ook vroeg: om kwart voor 6 reed ik weg om op tijd bij het Kantipur complex te zijn. Deze Nepalese krant organiseerde de halve marathon, mede in het kader van hun 20-jarig bestaan.

Ik had me op alles voorbereid, want de loop zou over de Ringroad gaan en er zou geen afzetting zijn.

Viel allemaal weer erg mee: de route ging niet over de Ringroad, maar over de "snelweg" naar Bhaktapur, en er waren zelfs delen van de race dat we een eigen stuk asfalt hadden! Er was zelfs een heuse garderobe, waar je tas bewaakt werd:

Bij het startschot was de zon net op:

Zoals je ziet heeeel veel Nepali, en een enkele bideshi:

De race zelf was wisselend: het eerste deel was heerlijk: nog vroeg op de dag, een afgezet stuk asfalt, en bovendien was het Democracy Day: een vrije dag waardoor er minder verkeerd dan normaal was.

De weg ging flink op en neer, maar daar hou ik wel van. Al snel zag je de eerste mensen wandelen, een soort Dam tot Damloop herkenning!

Helaas werd na enige tijd de weg "vrijgegeven" en scheurden de motoren en bussen langs ons heen. 

Met name vlak bij de finish was dat het ergste..... Er was een heeeeeeeel smal strookje waar je je doorheen moest wurmen om de finish over te komen.

Ik finishte in 1:36, volgens mij heel behoorlijk gezien het parkours. Ik was 7e dame, en de 6 voor mij waren allen Nepalees. Allemaal van de Armed Force, en de Armed Police Force. Ook bij de winnende heren wat dit het geval! Dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat deze mensen de kans krijgen om te trainen tijdens de "werkuren". Met name voor Nepalese vrouwen is het helaas een luxe om te kunnen sporten.....

Al met al een heel bijzondere ervaring, en ook de huldiging etc. werd met flink veel Nepalese versierselen begeleid: hier de ereboog waar iedereen doorheen moest:

En hier de winnaars en winnaressen op het podium: 

Het was enorm leuk om mee te maken, en weer mooi wat kilometers in aanloop naar de Annapurna 50....







Volle week met Losar, protest en "werk"

Ben net terug van een heerlijk lang weekend met de Hash, dus veel gezelligheid en ook nog 2 keer hardlopen. Maar daarover later (volgende blog waarschijnlijk) meer...
Nu eerst de afgelopen week, die was behoorlijk vol, naast de "gewone" aktiviteiten als de ochtendrondjes rennen, de yoga en de Nepalese les.
De week begon met Losar, het Tibetaanse Nieuwjaar, dat hier in Kathmandu uitbundig en lang (3 dagen) gevierd wordt, door Tibetanen, maar ook de diverse boeddhistische bevolkingsgroepen als Tamang, Sherpa en Gurung.
Op maandag vierde de hele Tamang gemeenschap het feest op Tundikhel: een soort Museumplein of Malieveld van Kathmandu. Sunita en haar familie zouden er ook zijn, en hadden gevraagd of ik ook langs zou komen. Ja natuurlijk, leuk! Het hele veld was vol met attracties, veel (heel veel!) etenstentjes, een groot podium, en eindeloos veel Tamang in hun traditionele kledij.
Maar zie elkaar maar eens te vinden in die drukte, en zeker zonder goed bereik van de mobiele telefoons! iedereen had daar problemen mee. Dus heb ik ze helaas net gevonden, maar wel mijn ogen uitgekeken; een van de attracties was het reuzenrad:

Je kon er ook op paarden rijden:

je gezicht laten beschilderen:

Hier een soort draken "gevecht" tussen 2 groepjes jongeren:

En natuurlijk balonnen en prachtig uitgedoste mensen:

Dat was dan nog maar een klein stukje van Losar, wat in totaal 3 dagen gevierd is.

Dat het niet alleen aanleiding voor feest is, bleek wel de dag er na in Boudha, waar een jonge Tibetaan zichzelf in brand gestoken heeft als protest tegen de Chinese overheersing van Tibet. De jongen is later aan zijn verwondingen overleden..... Eerlijk gezegd was ik wel blij dat ik daar geen getuige van geweest ben.

Ander protest was er deze week ook: eerst een studenten protest tegen een aangekondigde verhoging van de prijs van flessen gas (van 1300 roepie naar 2100 roepie). De aangekondigde maatregel was de dag erna direkt van tafel! Dat vind ik wel een erg efficiente aktie, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren!

Ook was er een uitgebreidere versie van het dagelijkse protest wat door met name vrouwen gevoerd wordt om er bij de regering op aan te dringen geweld tegen vrouwen serieus te nemen, en ook serieus aan te pakken. Iedere ochtend staan de vrouwen al te demonstreren bij het huis van de Prime Minister, in de wijk Baluwatar. Dat is grenzend aan mijn wijk, en ik ren er 's ochtends vaak doorheen.

Deze donderdag was uitgeroepen tot een internationale aktiedag tegen geweld tegen vrouwen, en daarom was er niet alleen de dagelijkse demonstratie, maar ook een "ralley" door de stad. Reden genoeg om daar aan mee te doen.

Het was een heel drukke bedoening, met een heel divers publiek, uit alle Nepalese groepen, en ook hier en daar een "bideshi" (buitenlanders zoals ik). Ik kwam eerst wat bekenden van de Blue Diamond Society tegen, heel leuk. Ze vroegen zich af waarom ze me de laatste tijd niet meer gezien hadden, terwijl ik me juist afvraag waarom ze nou niet reageren op mijn mails, waar ze zelf om verzocht hadden..... Tsja, ook dit is Nepal, ik heb hier nog veel te leren! ik zal gewoon weer eens buurten (we zijn tenslotte zowat buren).

Later zag ik Lula, met al haar Nepalese kollega's van diverse vrouwen organisaties. We liepen met grote banner, en een soort bandana's om het hoofd (die mijn super stom stond, geen foto van mij dus hier!).

De spandoeken waren wel mooi:

Hier nog wat verdere impressies van de demonstratie:

Opvallend veel vrouwelijke politie agenten in de begeleiding:

En het einde van de rallye op Ratnapark, met veel balonnen:



Al met al een heel enerverende en strijdbare aktie, die helaas niet zo snel een gewenst resultaat heeft als de aktie tegen de verhoging van de gasprijs.........

Tenslotte nog iets over mijn nieuwe aktiviteiten bij One Planet Solution, waar ik al eerder iets over meldde.

Afgelopen week ben ik er voor het eerst 2 keer echt iets gaan "doen": kennismaken, en een eerste orientatie op wat ik voor hen zou kunnen betekenen. Waarschijnlijk wordt dat iets op het gebied van het stroomlijnen van hun operationele aktiviteiten (plaatsen en onderhouden van de regenwater verzamel en filtratie installaties). Ik zal er zeker nog uitgebreider over bloggen, als het allemaal wat konkreter wordt.

Mijn eerste indruk van het bedrijfje en de mensen die er werken is zeker heel positief: een erg jong team met enthousiaste mensen, waaronder 2 heel goed opgeleide en kundige vrouwen.

Het bedrijfje is gevestigd in Patan, een klein half uurtje fietsen van mijn wijk Lazimpat.

Vreemd genoeg voelde ik me meteen nog meer een bewoner, op de fiets naar mijn "werk". En dat was heel heel goed gevoel, kennelijk zoek ik toch altijd iets nuttigs........

Die eerste 2 dagen was voornamelijk kennismaken, eerst indrukken delen, gezellig mee lunchen in het lokale Newari eethuisje (heel goede vega lunch voor 45 roepie!) en foto's maken:

Ik denk dat ik er gemiddeld zo'n 2 a 3 dagen per week wat kan en wil bijdragen; wordt vervolgd.

En tenslotte heb ik afgelopen week mijn startnummer voor de halve marathon opgehaald: mijn nummer is 154. Ik moet voor- en achterop mijn nummer spelden, en dat is van een zwaar degelijke kwaliteit plastic! Leuk is dat er het Nepalese jaartal op staat: 2069! Dat is ook wat, op mijn 107-de nog een halve marathon lopen.......

Volgende blog meer over deze halve marathon, want die gaat morgenochtend vroeg plaatsvinden, en natuurlijk over het Hash weekend.