Zo wie zo was de Everest marathon op 29 mei, maar daarna duurde het ook nog even voordat ik weer hier, in Kathmandu, achter mijn PC kon kruipen, foto's kon downloaden etc.
Om maar meteen even kort te sluiten hoe het was en nu is: geweldig!!!
In alle opzichten was de hele reis een enorme belevenis; niet alleen de marathon zelf, maar ook de hele trekking er heen, het verblijf in het Everest Basecamp en ook de terugreis.
Het lopen van de hoogste marathon van de wereld is niet alleen de 42km die we op 29 mei afgelegd hebben. Het betekent ook dat de hele trekking naar Basecamp toe erbij hoort; het is absoluut noodzakelijk voor de benodigde acclimatisatie. En ook al had ik al 2 hoge trekkings achter de kiezen, en ook al ben ik twee keer eerder in dit gebied geweest, ik heb weer enorm genoten van de tocht, het kamperen en het trekkerslevenin Nepal.
Ik had me van te voren zeker gerealiseerd dat het een masaal gebeuren zou worden: meer dan 100 buitenlandse deelnemers, dan nog vele Nepalezen erbij in het Basecamp...... Ik was erg benieuwd hoe de Nepalese organisatie dit allemaal zou gaan regelen. Daarover wil hier hier meteen alle lof aan de hele organisatie toeschrijven: als ervaren Nepalganger en marathonloper vind ik dat de hele organisatie het heel goed gedaan heeft. Met name wil ik bij deze onze hele crew in het zonnetje zetten: onze sherpa's, dragers, keukenploeg etc. hebben het fantastisch gedaan: iedere keer weer onze bagage vervoerd, de tenten opgezet, fantastisch gekookt etc. Zonder deze inzet zou een marathon lopen onmogelijk zijn.
Natuurlijk zijn er zaken die anders gegaan zijn dan van te voren gezegd of verwacht werden.... Maar als je een avontuurlijk reis naar de hoogste plekken van de wereld kiest, dan weet je dat dat erbij hoort.
Bij mij geldt zelfs: kom maar op met die verrassingen! (en die zijn er in ruime mate geweest!).
Dan nu over hoe het allemaal geweest is.
Mijn vorige blog eindigde ik met de briefing etc. Ik was dus onderdeel geworden van groep C: 4 Nederlanders (Henk, Gerbrand, Gerlinda en ik), 1 Amerikaan (Graig, woont op Hawai), 10 Duitsers (Michel, Jens, Julia, Heike, Heike, Michael, Frank, Edda, Thomas en Ricarda (woont in Zwitserland)) en 1 Zwitser (Christophe, die ook meteen de oudste deelnemer was: 70, werd 71 tijdens de hele reis). De meesten van hen zijn zeer ervaren ultralopers; daarbij vergeleken ben ik nog een groentje!
Onze "chief" was Santos, die de hele boel kundig geleid heeft. Later leerden we natuurlijk de hele crew kennen met de keukenploeg, de dragers en de sherpa's.
Hier het laatste uitzwaaien naar Tanja vanuit de bus voor Hotel Shanker:
Hier ons vliegtuig:
Na aankomst op het vliegveld van Lukla; zoals te zien nog helder, maar wel wat wolken op komst:
Het resultaat beiel me goed: lekker kort! Het bedrag wat deze kapper ervoor wilde hebben beviel me minder: het dubbele van wat ik in Kathmandu bij een behoorlijk sjieke kapper betaald had! Daar trapte ik dus niet in: ik ben wel een toerist, maar niet gek! Ik heb hem gewoon betaald wat ik in gedachten had, en daar kon hij het mee doen.
Na de lunch vertrokken we dan, op weg naar Pakding. Het ging rustig, regelmatig moesten we inhouden omdat er een kudde yaks voor ons liep, zoals hier op een van de hangbruggen:
Het korte stuk (2,5u lopen) naar Pakding ging iets bergaf (naar 2610m), goed voor de acclimatisatie. Het gebied is nog flink bewoond, en vol met tekenen van de boeddhistische religie:
In Pakding maakten we kamp net naast een grote hangbrug. De tenten werden verdeeld, en mijn tentmaatje werd Edda. Edda is 70 (ook bijna 71) en heeft ook al een lange geschiedenis qua lopen, trekken, verre hardloopreizen etc., ondanks haar gezondheid (o.a. astma). Haar plan voor deze reis was: zien tot waar ik kom, en dan rustig terug. En dat heeft ze ook gedaan! We hebben samen een goede tijd in de tent gehad, het was heel inspirerend om van haar te horen en zien hoe ze het beste uit het leven haalt!
De grote hangbrug en het kamp bij het opbreken in de ochtend:
De tweede loopdag bracht ons naar Namche (3440m), wat in het Everest gebied nog de grootste plaats is, waar wat traditionele handelswegen samenkomen, en veel gekocht/verkocht kan worden. Nu richt Namche zich het meeste op de trekkers/toeristen.
Voor de tocht naar Namche namen we de hele dag. Het was weer rustig wandelen, tussen de vele dragers, yaks, paarden etc.
De plastic waterflessen voor tijdens de race waren inmiddels in grotere zakken overgedaan:
En de 30kg zware gasflessen werden op paarden vervoerd; een aan iedere kant:
Wij klommen rustig maar gestaag, en konden tussendoor van een heerlijke lunch genieten. Die werd steeds door onze eigen keukenploeg bereid; wel konden we steeds van een lodge gebruik maken om te zitten en het heerlijks naar binnen te werken. Hier met Christophe op het terras (zwaar hoor, zo'n marathon!):
Om in Namche te komen moesten er toch heel wat meters gestegen en bruggen overgestoken worden; hier de laatste en hoogste: de Hillary Bridge:
Prachtig uitzicht op het wilde water van de Dudh Khosi ("Melkrivier"):
Vlak voor Namche is er flink wat consternatie: er is een ploeg dragers bezig een loodzware boom naar Namche te sjouwen. Christophe (die al sneller naar boven was gelopen!) was in onderhandeling met deze lui om op deze boom naar boven gedragen te worden! Het was een lachwekkende gebeurtenis, en het schijnt dat hij er 5000 roepie voor geboden had. Dat vonden de mannen te weinig !
Het werd wel meteen duidelijk dat we met deze oudste deelnemer ook een fantastische clown in huis hadden; zo wie zo was het een eer en genoegen om Christophe in deze reis mee te mogen maken.
Uiteindelijk ging de boom dus onder Christophe verder naar Namche:
In de loop van de middag waren we in Namche, waar onze tenten al weer stonden. Geen kraakhelder weer, maar droog, en qua temperatuur prettig. Edda en ik in ons onderkomen:
Vanuit de tent hadden we zicht op Namche; en we werden goed bewaakt!
Dag 3 was een acclimatiesatiedag: verblijf in Namche, en een wandeling naar believen. Wij vertrokken met een aantal mensen naar het Everest View Hotel. Dat is op 3880m hoogte, en bij helder weer is Everest te zien... De ochtend begon veelbelovend: om 5u werd het licht (en werd ik wakker, zoals meestal tijdens deze reis) en was het kraakhelder. Ook toen we om 7:15 vertrokken hadden we schitterend zicht op Namche en de toppen eromheen:
Helaas kwam de bewolking al snel opzetten, en vanaf het terras van het Everest View hotel hebben we Everest dus niet kunnen zien.....
Niet getreurd, er zijn ook veel andere mooie zaken te zien: gele Rhodondendron:
Mooie paarse bloempjes (waarvan ik de naam niet weet):
En, speciaal voor Margot: blauwe iris groeit hier ook op ruim 3800m!
Ze hebben hier wat korte steeltjes, maar het is onmiskenbaar de blauwe iris!
Op dag 4 zijn we weer verder getrokken, naar Tengboche en kampplaats in Deboche. Vanaf nu was het ook opletten geblazen: we liepen het volledige marathon parcours, maar dan in tegengestelde richting. Ik heb geprobeerd een beetje bij te houden hoe het stijgen en dalen er dan tijdens de marathon uit zou gaan zien.... Soms is het fijn om van te voren te weten hoe het loopt, maar het kan soms ook ontmoedigen als je weet hoe ver en hoe steil het nog wordt!
In ieder geval zou het laatste stuk tot de finish in Namche licht bergaf gaan, dat leek me toch gunstig.
In dit stuk kregen we dan toch een beetje zicht op Everest (het is de stompe punt, een beetje links op de foto):
Het pad gaat nu dus licht bergop, totaan de steile afdaling naar de rivier, en de brug bij Phungi Thenga. Dat zou ook meteen het laagste punt van de hele marathon zijn. Volgens de kaart 3250m, volgens mij Garmin, gemeten tijdens de marathon, 3397m.... een flink verschil. In ieder geval zou dat tijdens de race nog een flinke klim worden!
In de afdaling naar de brug waren er veel roze Rhodondendrons:
In Phungi Thenga hebben we gelunched, en deze yak had zelf z'n eten meegenomen:
Na de lunch was het rustig en gestaag klimmen naar Tengboche. Wij met onze dagrugzakken, en sommige dragers (niet een van de onzen, en hij was in de afdaling, maar toch!) met meer dan 2 keer kun eigen lichaamsgewicht!!
Een gasfles weegt 30kg, dus reken maar uit:
Boven aangekomen ben je meteen in Tengboche, waar een groot en prachtig klooster is. Gelukkig namen we de tijd om daar naar binnen te gaan. We waren te vroeg voor de echte ceremonie (meestal om 4u 'smiddags), maar er waren wel een klein aantal monniken bezig met hun gebeden. Het klooster is van buiten en van binnen goed onderhouden.
Vanaf Tengboche dalen we wat af (dat bleek op de terugweg een onverwacht zware klim te worden!) naar de volgende kampplaats, Deboche. Inmiddels zorgen de hoogte en andere zaken voor wat "schade" in onze groep: Gerbrand had al relatief snel last (hoofdpijn en niet lekker voelen) van de hoogte, maar is weer aan het opknappen dank zij een halve diamox iedere avond. Jens en Julia verlaten ons na de overnachting in Deboche, wegens persoonlijke omstandigheden en gaan terug naar beneden en naar huis. Edda doet het geheel op haar eigen tempo, in het goede gezelschap van Pasang, die haar persoonlijke sherpa is geworden.
Zo gaan we dus met 14 deelnemers door naar Dingboche (4410m).
De dag begint met veel rhodondendrons, lichtrose, donkerrose, en ook weer wat gele.
We komen door Pangboche, van waaruit er weer zicht is op Everest, en ook op de mooie Ama Dablam:
Helaas komt in die middag al vroeg de mist opzetten, en lopen we het laatste deel naar Dinboche in een vreemd landschap: je ziet slechts de mensen voor je, je hoort de rivier beneden wel, maar je ziet 'm niet.
De lodge bij ons kamp heeft gelukkig een kachel, en als die opgestookt wordt (met yak stront) rookt het wel erg, maar wordt het toch ook warm. In onze logde komen ook diverse vrijwilligers voor de race bijeen, om alles door te spreken, en hun spullen te ontvangen. Allemaal in een bakje met roze deksel:
We hebben ook een acclimatisatiedag in Dingboche, dus blijven er 2 nachten.
In de ochtend van de acclimatisatiedag is het weer mooi helder; we maken een verkenningstocht naar het keerpunt: vanaf een bepaald punt moet iedereen een lus maken, naar Bibre (in de Chukung vallei). Dit is nodig om aan de exacte afstand van 42,195km te halen. De lus is ca. 6km, en het keerpunt ligt hoger dan Dingboche, dus het is een goede acclimatisatie.
In de stralende zon lopen we naar het keerpunt; hier met Christophe:
Na een heerlijke wandeling bereiken we het gemarkeerde keerpunt:
Een mooi moment voor allerlei foto's. Hier alle dames van groep C op een rijtje (vlnr: Ricarda, Cinta, Gerlinda, Hedda, Heike en Heike):
In Dingboche zou ook de start van de halve marathon zijn. Vanuit onze groep doet Gerlinda daaraan mee (later blijkt ook nog anderen) en ook Edda heeft besloten om op haar eigen tempo deze halve marathon afstand te gaan doen: ze gaat in een aantal dagen rustig naar Namche, en start met de verkenningsloop naar het keerpunt. Zo heeft ze de eerste 6km dus al afgelegd! Wij als groep hebben een soort startceremonie voor haar georganiseerd, en haar startnummer al gegeven. Zo is er toch een officieel tintje aan haar eigen loop.
In de middag komen zoals we al gewend zijn de mist en wolken weer opzetten. Het wordt dan ook snel kouder, maar dan biedt de lodge uitkomst. Daar worden bovendien de startnummers uitgereikt, niet alleen aan ons, groep C, maar ook aan alle andere deelnemers. het is dus een volle boel in de lodge, wel zo warm!
Ik krijg startnummer 17.
De volgende ochtend nemen we afscheid van Edda, en gaan we met 13 verder. Ik zal even een tent voor mezelf hebben, tenminste tot in het basecamp.
Dit is nu even deel 1, met name om de blog niet te lang te maken! Het onweert nu in Kathmandu, de electriciteit heeft kuren en ook mijn computer valt regelmatig even stil. Volgend deel volgt heel snel!
Jemig de pemig wat een verschrikkelijk mooi verhaal. Je hebt het echt naar je zin daar, kom je nog wel terug. Groetjes en een dikke kus van Paola en Theo.
BeantwoordenVerwijderen