De dining tenten hebben te weinig capaciteit voor alle deelnemers, dus eten we in shifts. Prima geregeld zo, zeker omdat onze groep C die avond de laatste shift is, en we lekker warm met goed gevulde maag de slaapzak in kunnen kruipen! De kou viel me mee, ook al blijkt gedurende de nacht dat mijn mooie nieuwe Exped slaapmaatje ergens een lekje heeft... Het gaat langzaam, maar toch lig ik al in het begin van de nacht harder (nog steeds op een dun schuimmatrasje, wat standaard voor iedereen in de tent ligt).
Natuurlijk moet ik er 's nachts uit om te plassen (zoals elke nacht!), en sneeuwt het licht...
De volgende ochtend kruipen we de licht besneeuwde tent uit, en is het nog steeds bewolkt, maar .... er zit wel wat beweging in de bewoling! Het ziet er toch bijzonder en sprookjesachtig uit:
Veel mensen zijn al wakker, en kijken verwachtingsvol naar de wegtrekkende wolken... Die ochtend worden we namelijk allemaal verwacht bij het startpunt van de marathon, verderop in het kamp, mooi tegen de Khumbu Icefall aan gelegen. Daar zullen foto's gemaakt worden tijdens een zogenaamde "mockrace", een nep race waarin we doen alsfo we starten. Deze foto's worden dan gebruikt voor alle publicaties, website etc. Zou mooi zijn als het dan helder en zonnig is!
En ja hoor, nog voor ons ontbijt en lang voor de mock race trek het verder open:
Voor de duidelijkheid: het piekje datje hier ziet is niet Everest, die zit rechts om de hoek en is niet te zien. Ik denk dat dit de Khumbutse is (6639m).
Die zon staat meteen ook lekker op onze tent, en daar worden we blij van. Hier Gerband in ons tentje:
Vrijwel alle marathonlopers komen dus naar de startplaats; het is nu goed te zien hoeveel mensen er mee gaan doen: samen met degenen die zich in het Basecamp hebben aangesloten zo'n 200!
Terwijl we ons klaarmaken voor de nep-start en alle foto's daarvan knallen de lawines om ons heen, op veilige afstand!
Voor deze foto sessie was een van de eerste winnaars van de Everst Marathon speciaal gevraagd de race aan te voeren, met brandende fakkel. Hier poseren we (een deel van onze groep) met hem:
Terug naar ons eigen kamp bekijken we nog alle bedrijvigheid in het basecamp. Het Basecamp is tijdens de topdagen van het expeditieseizoen een echt dorp, waar zo'n 4000 mensen verblijven! Van dat hele dorp is nog slechts een deeltje over, maar we krijgen toch een indruk van wat er allemaal bij komt kijken. Eerder al zagen we op de rug van yaks hele keukens afdalen. Nu zien we ook nog restanten van hele houten keten, die in gedemonteerd worden en naar beneden afgevoerd. Ook zien we de " evacuatie" van een loodzware generator; daarvoor komt de helicopter dus!
In de middag ga ik op bezoek bij Lizzy, die haar intrek genomen heeft in de restanten van het kamp van Russell Brice. Russell had dit jaar 3 expedities: naar Everest, Lhotse en Nuptse. Lizzy is zelf ook een goede bergbeklimsters, vandaar haar connecties daar.
De kleine tenten van de expeditieleden waren allemaal is weg, maar een paar grote tenten stonden er nog, met daarin stapels matrassen, slaapzakken, de keukeninventaris etc. etc. erg leuk om dat ook zo eens te zien!
Ook in dit kamp nog een generator, een kleintje vergeleken bij die andere:
Nog tot laat in de middag blijft het zonnig, dus ik ben hoopvol voor de volgende dag....
Bij ons avondeten doet de organisatie nog een laatste briefing over de volgende dag: DE dag van de marathon!
Voor de 60km lopers is de starttijd 6u, voor ons, marathonlopers, 7u. Voor ons allen is er tussen 5 en 6 ontbijt. Dat klinkt vrij relaxed; om 5u opstaan lijkt me vroeg genoeg.
Wij zijn wederom de laatste shift met avondeten, maar we moeten al snel na het eten plaatsmaken, want de dining tent wordt gebruikt door een grote groep Nepalese renners, die slapen met z'n allen in de diningtenten!
En helaas, weer wordt het in de loop van de avond en nacht bewolkter, en valt er sneeuw. Flink ook!
Gelukkig heb ik het absoluut niet koud: ik heb Tanja's slaapzak immers, en die is goed warm!
Helaas begint er om 10 over half 5 al iemand aan onze tent te sjorren.... Gerbrand en ik vinden dat veel te vroeg, dus we nemen alle tijd om ons klaar te maken voor het ontbijt, en alles in te pakken. Maar het is wel begrijpelijk dat onze sherpa's graag alles snel willen inpakken en opruimen: dan kunnen ze sneller op pad.
Ontbijt stond al in ruime mate klaar voor de zelfbediening, dat is wel zo handig!
Aangezien het buiten behoorlijk fris (lees: koud) was bleven we nog lang in de diningtenten:
De eerst 3 hier vlnr: Michael, Henk en Gerbrand
En ook ik:
Vanaf de plek van de diningtenten kunnen we de 60km lopers langs zien komen, dus flink aanmoedigen!
Het ziet er lastig en glibberig uit; ik zie Lizzy voorzichtig langsrennen... Dat moet ik dus zeker ook doen, wie weet is wandelen al moelijk genoeg!
We vertrekken niet te vroeg naar de startplek, daar staan blauwbekken maar alleen maar stijf!
Maar uiteindelijk zijn we daar toch ruim voor 7-en, en kunnen we onze warme kleding nog bij een van onze sherp's kwijt. ik had m'n donsjack, regenbroek, fleecemuts en fleesbuff om in te leveren.
Hier wat impressies van voor de start:
Een tijd lang is het allemaal lekker chaotisch, op z'n Nepalees.
Dan is het ineens allemaal opletten, en het hoofd van de technische staf, een aardige en kordate Nepalese dame, telt af: three, two, one..... en bij 3 zijn er al velen onderweg! Ik zit gelukkig niet achterin, want dat lijkt me bij zo'n glibberig begin niet fijn.
De eerste meters door het basecamp is het enorm opletten. Veel gladde stenen, ijs, ijskoud water etc. etc. Echt rennen gaat dus net, maar kan ook echt niet met zo weinig zuurstof in de lucht. Ik hijg hoe dan ook meteen als een paard!
Naar het begin van het basecamp toe, na de diningtenten wordt het wel ietsje beter en kan ik een heel rustig hardlooptempo volhouden, achter een klein groepje andere lopers.
Hier kijk je het groepje op de rug:
Zo gaan we nog in de ochtendwolken en mist richting Gorak Shep. in dat stuk zit nog flink wat afdalen en dus ook weer klimmen. We moeten een yakkudde passeren die richting basecamp gaat. Ik kies ervoor om op het pad te blijven, en dicht langs de yaks te wandelen; dat lukt goed. Het is een fijn groepje om zo mee op te rennen.
In Gorka Shep is onze eerste waterpost; dat is welkom, want ook al schijnt de zon (nog) niet, dorstig word je er wel van, ook al neem ik geregeld een slok uit m'n eigen waterzak op m'n rug.
Na Gorak Shep is het op en neer richting Lobuche. Het gaat nog lekker, ook al wandel ik vaak bij de stijgende delen. Er is gewoon te weinig zuurstof om dit rennend te doen. Het gaat niet alleen om de ademhaling, maar ik voel het ook in mijn benen: het bloed de spieren krijgt ook te weinig zuurstof! of dit medisch gezien klopt weet ik niet, maar voor mezelf is het een afdoende verklaring.
Vlak voor Lobuche is een stroompje met daarin wat stenen. Ik zie het, en denk nog: voorzichtig!
Maar glij ik al van de steen af: met 2 voeten in het ijskoude water! Bij de checkpost in Lobuche word ik ingehaald door een vrouw met startnummer 21; zij zal later de 2e buitenlandse dame worden (nummer 1 heb ik nooit gezien tijdens de race..., ook niet in de lus bij Dinboche). Ik vind het prima, ik loop hier mijn eigen tempo en met name om te genieten!
Na Lobuche treken wel de wolken wat meer weg, dat is fijn, want ik heb nog een koude neus en koude handen (voeten vallen mee, ook al heb ik gebaad!).
Hier het stuk tussen Lobuche en Dingboche:
Na ongeveer 2u50 kom ik aan op de plek waar de lus begint. Niet na 21km, zegt mijn Garmin, maar na 18km lopen. Dan lopen de halve marathon lopers dus geen 21km, maar zeker 24km, denk ik dan meteen!
De lus wordt een moelijk stuk (later hoor ik van vele andere dat dit stuk ze ook zo tegengevallen is). het gaat veel meer omhoog dan ik in herinnering had, en het lijkt eindeloos lang. Leuk is wel dat ik vele anderen tegenkom. ik let met name op de vrouwen: als eerst vrouw kom ik een lange Nepalese tegen, die uiteindelijk nummer 1 wordt. Ik had haar de dag ervoor in het basecamp gezien, niet tussen de renners, maar aan het werk met haar yakkudde! Opladen met zware vracht.
Deze Nepalese, Ang Dami Rai, woont in Thame (vlak bij Namche, hoogte: 3800m), heeft de race in 2006 ook al gewonnen, is nu 44 jaar en volgens de pers is ze 3 maanden zwanger.
Na haar komt Mani Kala Rai, die ik tijdens de Annapurna 50 ook al gezien had.
En als 3e dame, en eerst buitenlandse, degene met startnummer 21, zij blijkt Tara Ketner uit de VS te zijn.
Het blijft zwaar zo naar het keerpunt toe, en het lijkt ook net alsof dat veel verder weg ligt. in ieder geval is het op een heel andere plek dan we tijdens het verkennen hier hadden gezien!
Gelukkig is het daar dan eindelijk, en kan ik terug. M'n benen zijn loodzwaar, net zoals bij een medeloper uit Roemenie, waar ik een stuk mee oploop. Het stuk terug is naar beneden, maar daar voel ik nog niet zoveel van! Wel leuk is het om dan de mensen te zien die nog achter mij zitten: heel wat vrouwen, waaronder Ricarda.
Na de lus lopen we door Dingboche, en daar voorbij komt een stuk wat we op de heenweg alleen in de mist gezien hebben. Nu is het mooi uitzicht, af en toe een zonnetje, en mijn benen gaan het weer iets beter doen.
Daarna door Pangboche, op weg naar Deboche, waar we op de heenweg gekampeerd hadden.
Naar Deboche toe is een lekker stuk, goed overzichtelijk en prachtig! Ik geniet natuurlijk ontzettend!
Bij een waterpost onderweg vul ik een hele fles mineraalwater bij met wat Tang poeder: ik heb dorst, en het lurken uit m'n waterzak is niet genoeg. Met wat Tang erbij kan ik makkelijker drinken, maar dat breekt me later nog op.......
Na Deboche gaat het ineens flink steil omhoog: ik ben blijkbaar toch vergeten hoe zwaar het naar Tengboche klimmen is! Dat valt me zwaar tegen, en wat me gelukkig goed op de been en in mijn klimtempo houd, is dat ik een andere vrouw inhaal hier. Deze heb ik ook nog niet eerder gezien, kennelijk neem ik ook niet alles waar wat er om me heen gebeurt! Op het open veld in Tenboche, voor het klooster, is de checkpost, en daarna volgt de steile afdaling. Dan hoor ik ineens een bekende stem: Gerbrand! Hij komt me achterop lopen, en gaat me in de afdaling al snel voorbij. Ik heb inmiddels flinke steken in mijn zij: te veel en te gulzig gedronken van de Tang, dom dom dom!
Bij iedere "zweef" die ik doe (rennen dus) doet het flink pijn, echt niet leuk. Af en toe ren ik dus een stukje, en stop weer snel, want dat is niet lang vol te houden. Dan maar snelwandelend naar beneden. Erg jammer, want ik vind het juist zo leuk om naar beneden te denderen. De volgende vrouw, startnummer 22, doet dat wel en gaat me dus voorbij, vlak voor de brug in Phungi.
Daarna gaat het een lange tijd steil omhoog, dit had ik wel goed onthouden. Rustig klimmend, in een tempo wat ik lang vol kan houden. Dat voelde goed, en natuurlijk geen steken in mijn zij, want het is gewoon flink doorwandelen. Na het steile klimmen gaat het nog glooiend op en neer, bocht na bocht, totdat Namche eindelijk in zicht komt! Vlak voor Namche ren ik nog de laatste paar honderd meter, ik wil rennend over de finish komen! Dat lukt, in 8 uur, 10 minuten en 10 sekonden.
Het is weer onwerkelijk dat het dan afgelopen is! ik zie bekenden, zoals Gerlinda, de Heikes, Frank el later ook Edda. Gerbrand is al een paar minuten binnen, en ligt ergens in een tent op een matje. Naast hem is nog een matje vrij, en daar ga ik lekker liggen. Ik krijg een mooi trainingspak met Everest Marathon logo's erop: dat gaat meteen aan, want het is inmiddels weer bewolkt en fris!
Pas daarna bedenk ik me dat ik geen finishfoto heb. Dan maar in trainingspak:
Daarna is het een opeenvolging van: uitkijken naar anderen, certificaat en medaille ontvangen, snel naar de lodge om me af te spoelen (met een teiltje warm water; er is permanent geen elektriciteit in heel Namche, dus geen warme douche!) en droge kleren aan, eten, nog latere finishers in de lodge verwelkomen, slapen. Erg voldaan, dat zeker!
De volgende ochtend regent het pijpestelen, en er komen nog wat 60km lopers binnen, die volgens reglement, de nacht in een lodge doorgebracht hadden.
We hebben de hele ochtend in Namche, en ik start de dag met een dubbele espresso in een van de koffietenten/bakkerijen die Namche rijk is. En dat smaakt erg goed!
Ik voel me prima, en heb totaal geen last van wat voor spieren dan ook. De afwisseling van stijgen en dalen, rennen en wandelen is kennelijk gunstig. Die ervaring heb ik ook al bij andere trailruns gehad, het is allemaal niet zo eenzijdig als een vlakke, snelle marathon!
In de middag lopen we een paar uur naar beneden, naar Chhumowa, waar we in een lodge overnachten.
Dan, op 31 mei, naar Lukla. Als we naar Lukla onderweg zijn horen we in de middag 2 keer een vliegtuig: kennelijk wordt er die middag wat gevlogen. Inmiddels hebben ons al verhalen bereikt dat er al dagenlang niet gevlogen wordt van en naar Lukla, wegens het slechte weer. Dat is iets waar ik al rekening mee gehouden heb, en ook de organisatie heeft dit in hun informatie al aangegeven.
In Lukla aangekomen horen we verhalen vanmensen die al 3 of 4 dagen vastzitten.....
Onze tickets zijn voor 1 juni, en dan hebben we dus prioriteit. Als er op 1 juni niet gevlogen wordt.... komen we achteraan op de lijst!
in de ochtend van 1 juni ligt de vliegstrip er zo bij:
Dat is dus duidelijk: koffie drinken en taart eten met Gerlinda en Gerbrand in een cafe met wifi!
Ook al klaart het in de middag wat op, we vertrekken dus niet!
Later in de middag zie ik de kern van de marathon organisatie driftig overleggen, bellen etc. Ze willen iedereen uiterlijk 2 juni in Kathmandu hebben. Dat wordt nog een aardige klus!
Als er iets meer zicht is vliegen er namelijk wel helicopters, die kunnen geloof ik maximaal 5 mensen vervoeren, en de kosten zijn 500 dollar... Sommige mensen die al dagen vastzitten hebben een ticket gekocht.
Voor onze totale groep, zo'n 70 mensen, is dat geen optie.
Bij het avondeten komt onze hoofdgids met het plan: op 2 juni komt er een speciale, grote helicopter, waar 24 personen in passen. Die gaat 3 keer voor ons vliegen, en brengt ons naar Jiri. Van daaruit gaan er bussen naar Kathmandu. Reken op een hele dag onderweg, kosten 400 dollar, waarvan de organisatie er 150 betaald. Je betaalt zelf dus 250 dollar.
Zelf (en velen met mij) vind ik het een prima plan, op die manier komen we zo wie zo allemaal op tijd in Kathmandu (en sommige mensen hebben op 3 juni een terugvlucht naar Europa, USA etc.).
Anderen vinden het geen goed plan, met name omdat het extra kosten met zich mee brengt..... Maar eerlijk gezegd vind ik dat erg naief en niet getuigen van enige kennis van Nepal, en hebben ze ook de voorwaarden van deze reis niet goed gelezen!
Maar goed, gelukkig zijn de meesten blij met de oplossing, en bovendien: het lijkt mij fantastisch om met zo'n grote helicopter mee te gaan; wanneer hebje die kans nou?
Na nog een prima nacht in Lukla, staan we al vroeg op voor ontbijt, en kunnen we een nog eerdere groep zien vertrekken in de eerste van de 3 vluchten van de grote heli.
De vliegstrip ziet er die ochtend zo uit; ook nog niet echt geschikt voor vliegtuigen:
Hier beelden van de aankomende en vertrekkende heli van de groep voor ons:
En hier staan we dan zelf te wachten met al onze big bags (bij een flink beschadigde twinotter):
Daar komt de heli dan weer aan, nu om ons op te pikken:
En wat werd er naar Lukla toe vervoerd? Rollen staal.....! Hieronder stappen we zelf in:
Ook de route naar Kathmandu toe was een extraatje: mooi zicht op het landschap tussen Jiri en Kathmandu. Voor velen van ons nog een nieuw stukje Nepal.
Al met al een fantastische reis, in alle opzichten. Ik ben blij dat ik dit heb kunnen doen, en raad het iedere marathonloper met liefde voor de bergen aan!
Wat een schitterend avontuur Cinta. Petje af voor deze geweldige prestatie! Bedankt voor je ontzettend leuke verslagen. Heerlijk om het zo mee te beleven! Liefs xxx
BeantwoordenVerwijderenHoi Cinta,
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig verslag van een geweldige en mooie prestatie: De Everest marathon!
Veel groetjes,
Irene