De hoogste......de zwaarste! (deel 2)

Gelukkig had ik deel 1 al gepost, want kort daarna stopte de PC er helemaal mee hier! Inmiddels een gerepareerd moederbord en RAM geheugen rijker, dus ik ga vol goede moed verder met deel 2!
We waren dus gebleven in Dingboche.
Van daaruit verder naar Lobuche (4930m), met 13 personen nu dus, nadat Edda haar eigen weg naar Namche gegaan is. Qua weer is het wederom hetzelfde patroon: de ochtend start helder en zonnig! We klimmen snel boven Dingboche uit, en daar is weer schitterend uitzicht op Ama Dablam:

We blijven daarna een tijdje op min of meer gelijke hoogte, eerst over een ruime vlakte, en later worden de paden en het dal wat smaller. het is echt een schitterend stuk van de route:

Ook onze dragers en yaks komen we steeds tegen onderweg:

Na een bocht naar het oosten, en een rivier oversteek komen we aan in Tugla, waar we lunchen. Onze keukenploeg heeft beschutting tegen de wind gevonden achter wat muurtjes van een vervallen hut, en heeft daar weer een heerlijke lunch gemaakt:

Even boven Tugla is een speciale plek waar stenen herdenkingstekens/memorials staan, voor omgekomen Everest beklimmers. Er zijn oudere en nieuwere memorials. Hier twee voorbeelden:

Een van de nieuwere memorials is die van een goede vriend van Henk: Eberhard. Henk heeft allerlei zaken meegenomen voor deze memorial: bloemen, foto's, briefjes, kaarten, gebedsvlaggen etc. Met hulp van wat anderen bevestigen ze al deze herdenkingen op en aan de stenen memorial. Zeker voor Henk een  emotionele gebeurtenis. Hier Henk en Thomas bij de memorial:

Na deze plek is het licht op en neer tot aan Lobuche, door het prachtige landschap:

Hier lopen we Lobuche binnen, wat dus op bijna 5000m ligt. Er was weer een mooi kamp voor ons opgebouwd.

Helaas begin de hoogte nog meer "slachtoffers" te maken: een van de Heikes voelde zich niet goed, hoofdpijn, koorts etc. en een veel te lage zuurstofwaarde. Van de dokters kreeg ze medicijnen en extra zuurstof toegediend, waarna het wel weer beter en stabieler werd. Maar het zou onverantwoord zijn om verder te gaan, dus werd het plan: volgende ochtend afdalen. Gelukkig was het door de toegediende zuurstof niet nodig om een helicopter evacuatie in te schakelen.

Hier ons kamp de volgende ochtend, net nadat de zon over de bergen is gekomen; weer een prachtig heldere en zonnige start van de dag:

In de dining van de lodge ontbijten we:

Daarna nemen we afscheid van Heike & Heike, die dus naar beneden gaan (ze wandelen later wel de halve marathon).

Met 11 gaan we nu verder naar boven........ en het wordt maar mooier en mooier. Van de voorspelde sneeuwstromen merken we nog niets; die zouden vanaf 24 mei gaan komen, maar inmiddels is het 25 mei, en het ziet er nog steeds goed uit!

Hier tijdens de wandeling naar Gorak Shep (5150m); even wachten op de rest en uitrusten, met Lila (een van onze sherpa's) en Christophe:

Het stuk naar Gorak Shep loopt grotendeels langs de enorme Khumbu gletsjer, en je hoort dan de hele tijd knallend en bewegend ijs! Er zijn knalblauwe ijswater meertjes en regelmatig hoor en zie je lawines langs de wanden om de gletsjer heenrazen. Kortom, een adembenemende omgeving (en dat niet alleen door de hoogte!).

En zo komen we dan in Gorak Shep aan; ons kampje is het rechter gele vlekje. De bruine wand bovenaan de foto is het begin van de klim naar Kala Pattar, een piekje van 5550m, welke we de volgende dag, weer een acclimatisatiedag, zouden beklimmen.

Na aankomst en installatie in ons kamp zijn we met een aantal al een klein stukje (tot 5300m) omhoog geklommen, voor het idee! 

Gorak Shep is de laatste plek met lodges, en de plek van waaruit trekkers het Everest Basecamp kunnen bezoeken; dat is zo'n 2 uur lopen. De trekkers moeten dan ook weer terug, want overnachten in Basecamp is voorbehouden aan expedities die Everest, Lhotse of Nuptse gaan beklimmen.

Maar voor ons, marathonlopers, wordt een uitzondering gemaakt! Wat een unieke kans! Maar goed: eerst dus 2 nachtjes in Gorka Shep. Daar staat ons kamp op een plek waar gewoonlijk veel yaks overnachten, en klaargemaakt worden voor het dragen van de vele lasten naar en van het Everest Basecamp. In de tijd dat wij er zijn, zijn alle expedities inmiddels afgerond, en gaat het dus om het naar beneden brengen van vracht vanuit het basecamp. Het is wel een gezellige boel zo met die yaks:

De volgende ochtend was het plan om zeer vroeg (rond 5u) naar boven (dat is dus Kala Pattar) te gaan, om de gebruikelijke mist die gedurende de dag komt opzetten, voor te blijven.

Maar juist die dag was het 's ochtends vroeg al mistig. Voor heel wat mensen het teken om zich nog eens om te draaien in.de warme slaapzak.... niet voor mij, ook in de mist zal het bijzonder zijn!

Zo zag de aanloop naar Kala Pattar eruit; je ziet heel vaag de prachtige berg Pumori erachter:

Al klimmend beweegt en verandert de mist, wat het juist spannend maakt. Af en toe laat Everest zich al zien:

En ineens lijkt het alsof er een buitenaards ruimteschip op komst is:

Tegen de tijd dat ik de top van Kala Pattar bereik is alle mist weg, en dat is ook weer mooi!
Tijd voor een foto op de top, tussen de gebedsvlaggen:

Ik voel me nog steeds prima, en ook op dit hoogste punt van de hele reis (Basecamp ligt wat lager) voel ik zelfs geen zweempje hoofdpijn. Natuurlijk is het ademen zwaarder door de geringe hoeveelheid zuurstof in de lucht, maar dat is nu eenmaal zo op deze hoogte. Gewoon rustig aandoen!

Vanaf Kala Pattar een prachtig uitzicht (met tegenlicht) op Everest:

Op weg naar beneden kwam ik weer van de leuke "Himalaya fazanten" tegen; die zijn altijd met z'n 2-en, en maken veel lawaai!

Terug in het kamp hadden we wat te vieren: Christophes 71-ste verjaardag! We hadden wat kadootjes voor hem, waaronder een Everest Basecamp muts. De hele lodge zong mee, en 's avonds was er een echte verjaardagstaart! Zonder oven, op vuur gebakken op 5150m hoogte!



Met zo'n stuk taart achter de kiezen is het goed slapen; en de dag erna op weg naar het basecamp!

Samen met veel yaks gingen we in een soort colonne richting basecamp. Het werd meteen duidelijk dat we zulke kuddes yaks zeker tijdens de race ook tegen zouden gaan komen! En dat je dan soms geduld zal moeten hebben. Of ze nu in tegensgestelde richting komen of niet, je kunt er niet zomaar langs. De paden zijn hier smal, je loopt op de gletsjer; uitwijk naar boven is steil, en naar beneden moet je maar niet proberen!

De Khumbu gletsjer is hier nog ruiger dan iets naar beneden:

Gebedsvlaggen in de ijsschotsen:

Die ochtend is het ook weer bewolkt, maar nu breekt helaas de zon niet zomaar door. In de regen/natte sneeuw komen we in basecamp aan. Het is meteen stukken kouder, maar we kunnen terecht in 2 dining tenten die er nog staan. De organisatie van de marathon is namelijk in handen van Himalayan Expeditions, en deze organisatie heeft eerder dit seizoen ook expedities gehad, waar deze tenten bij hoorden.

Ook zijn de slaaptenten van onze groep al opgezet (hulde aan onze sherpa's!), dus wij zaten er goed bij.

Hier in de dining tent, net na aankomst:

Zo staan de tentjes erbij:

Gelukkig heb ik op deze hoogte weer een tentmaatje: omdat Gerlinda (zoals gepland) de halve marathon gaat doen, is zij die ochtend niet mee naar Basecamp gegaan, maar naar beneden, naar Dingboche, waar de halve marathon start. Zodoende is Gerbrand ook zonder tentmaatje, en kunnen we samen de tent delen. Wel zo gezellig en warm! Nog warmer en gezelliger is het met 4 (ook met Michel en Ricarda) in de tent:

het werd zo wie zo veel drukker in Basecamp, want ook de mensen die niet met de trekking meegegaan waren sloten zich nu aan. Met name veel Nepalezen, maar ook een grote groep Nederlanders van "Autisme Sportief" (zie hun website: www.autismesportief.nl ). Het was weer leuk om wat meer Nederlands te horen!

In Gorak Shep had ook Lizzy (Hawker) zich aangesloten, wat heel gezellig was. Ze had een eigen route genomen: via Thame over de Renjo La naar Gokyo. Dan over de Cho La naar Lobuche en door naar Gorak Shep. En dat in 3 dagen......!

Deze dag van aankomst in het Basecamp bleef dus bewolkt, helaas. We staan aan de voet van Everest, maar die is niet te zien! Wel maken we nog een wandeling in het Basecamp: er is immers nog veel te zien van expeditiegroepen die aan het opbreken zijn. Overal zijn de expeditieleden al weg, maar zijn de sherpa's nog druk bezig de kampen te ontmantelen. Hier een aardig beeld:

En natuurlijk is de Khumbu Icefall waanzinnig van dichtbij, ook in de mist en natte sneeuw:

Dit is dan het einde van deel 2, in deel 3 volgt het slot, inclusief natuurlijk de marathon!